Dag 11 Bye bye Nieuw-Zeeland

Gisteren avond rond 22.00 uur nog kennis gemaakt met de eigenaars van het prachtige huis waar we slapen. Ze hadden een bridge competitie in Auckland en waren daarom er niet toen wij aankwamen. Ze hadden zich vergist in de datum vertelde ze, maar het was verder voor ons geen probleem dat de buurman de deur opendeed. Aardige mensen die zelf ook reislustig zijn. Ze waren al in Rotterdam en Alkmaar geweest vertelde ze. En bedachten zelf dat ze dan wel eens ongeveer langs ons huis hadden gereden. Best grappig op zich.
We krijgen een lekker ontbijtje en babbelen een beetje over van alles en nog wat voordat we gaan. We rijden vandaag naar Auckland, een stuk van 2,5 uur als je geen file hebt. Het plan om eerst in te checken en dan de stad te gaan verkennen met een free walking tour ging dus niet door, door een file van een half uur. Dat half uur hadden we halverwege al gebruikt om ergens een bakkie met wat lekkers te gaan nuttigen. Meteen naar de parkeergarage gereden en naar het meetingpoint van de Free walking tour. Iets voor 13.00 uur zijn we er. Maar geen guide van de organisatie die dit aanbied. Even gewacht en toen onze eigen toer begonnen. Op de kaart staat een light house aan de haven aangegeven. Daar lopen we heen. Het is een huisje met allemaal neonlichten er in met een zilverkleurig beeld. Op de terugweg over de pier lopen we langs een hele grote witte koepel die waarschijnlijk gebruikt wordt door mensen die op een boot of ferry staan te wachten. Binnen kan je allerlei spellen spelen. Schaken, dammen, badminton en bijv. tafeltennis. William wil graag een potje schaken. We hebben net twee zetten gedaan als er een man op een fiets binnenkomt om vervolgens ons (Melanie en mij) te helpen met het schaakspel. Hij zegt wat we moeten doen en wij verplaatsen de stukken. Dat is nou eens goed samenwerken. Het potje is snel afgelopen, want de man is best goed. Hij wint voor ons. De man was helemaal in zijn nopjes dat hij weer een potje had kunnen schaken (hij zag er uit alsof hij niet veel anders te doen had dan fietsen en rondhangen). We nemen afscheid en gaan weer op pad. De volgende attractie is de Skytower. Een toren van 220 meter hoog waar je naar boven gaat met een snelle lift. Je stapt eerst uit op de 50ste verdieping. Daar kan je rondlopen en foto’s maken en weer de volgende lift nemen naar de 60ste verdieping. Ook daar kan je weer rondlopen en foto’s maken. Het uitzicht is vandaag uitstekend. William blijft liever beneden en wacht geduldig tot we weer beneden aankomen.
Beneden gaan we meteen in een andere attractie die zowaar gratis is. Je kan in een soort luchtbubbel in de nepsneeuw op de foto. Er staat zelfs iemand die de foto’s voor je maakt. Het sneeuwt namelijk nooit in Auckland vertelt mevrouw die buiten staat. Omdat het winter is en de kinderen vakantie hebben hier proberen ze met deze attractie toch een beetje winter gevoel te geven.
Vanuit de toren hebben we een marktje gezien, denken we. We gaan kijken wat er in die kraampjes te zien is. Het is een streetfood markt. Met een grote ijsbaan, waar je kan schaatsen er naast. We gaan voor een late lunch en halen van onze laatste echte NZ Dollars allerlei lekkers. Na het eten op zoek naar ons hotel en een vulkaan waar je op kunt lopen. Maar eerst de auto terug vinden in de garage. We zijn zoveel keer naar boven gereden dat je zou denken dat je op de vijfde verdieping staat, maar volgens de lift moeten we naar de tweede. Gelukkig een foto gemaakt van de plek, dus vrij snel hebben we de auto gevonden. Op weg naar het hotel is het erg druk en missen we de afslag doordat Tomtom niet geheel duidelijk kon melden hoe we moesten rijden. Wat niet gek was, want er liepen wat wegen over en onder elkaar door. Afijn we hebben twee keer hetzelfde stukje gereden. Even de auto aftanken en toch maar inchecken zonder naar de vulkaan te gaan, want het wordt alweer donker.
In het hotel krijgen we twee kamers tegenover elkaar. We kijken of we later nog even wat kleins kunnen eten hier. We bestellen, maar het is toch meer dan we wilden. Een goede bodem voor de reis naar Australië morgen. We vliegen om 6.25 uur dus 3.30 uur staat de wekker. Na het eten naar onze kamers om de koffers vliegtuig klaar te maken. Melanie wil graag douchen, in haar eigen kamer, maar daar is de douche koud. Klop, klop gaat het op onze deur. “Mag ik hier douchen?” Tuurlijk, maar hier is het water ook koud. Op naar de receptie dan maar. Daar meldt de dame heel vriendelijk dat er net een groep Koreanen binnen is gekomen en dat die waarschijnlijk al het hete water op hebben gemaakt. De boiler heeft ongeveer 30 tot 40 minuten nodig om weer op te warmen. Dus………