Dag 29 Toch nog zonnig

De eerste afspraak vandaag is om 10.00 uur in het kattencafé van Perth. Rustig opstaan en de laatste was in de koffers, want aan het eind van de dag moeten we naar het vliegveld.

William trekt zijn korte broek voor de vierde keer deze vakantie aan. De voorspelling is dat het zonnig en wel 19 graden wordt. Samen met de drie dagen in Brisbane de warmste dagen. Hij neemt zijn lange broek mee voor in het vliegtuig.

Afgelopen dagen hebben we twee mails gekregen dat we wel op tijd moeten komen bij het kattencafé, dus we verwachten een enorme massa mensen. Als we aankomen zijn we de enige drie bezoekers en later komen nog twee andere bezoekers. We bestellen koffie en thee en worden verzocht om de tassen en schoenen in een soort tussensluis te laten. We moeten onze handen desinfecteren en we worden besproeid met een spray, zodat we geen ziektes kunnen overbrengen op de katten. Dan mogen we naar binnen om de katten te begroeten. Ze zitten en liggen overal heerlijk te slapen en zijn niet heel actief. Na 5 minuten komt de begeleidster alle katten aan ons voorstellen. Er zijn 13 katten die altijd daar in het café wonen. Ze hebben ook nog een achterkamer waar ze zich kunnen terugtrekken en waarschijnlijk ook slapen ’s nachts. Heel langzaam komt er wat leven in de brouwerij. Vooral als er een zakje gedroogde kipfilet tevoorschijn komt. Je wordt helemaal zen als je hier een paar uur bent. Na een uur is de tijd voorbij en moeten we gaan. Op naar attractie 2 van de dag. Voordat we goed en wel vertrokken zijn check ik nog even mijn mail, want wij wachten nog op antwoord van Georgia. Er staat een mailtje in mijn inbox. Even kijken. Het is van het appartement waar we vanmorgen hebben uitgecheckt. “Cindy, er lag nog een Ipad op de kamer. U kunt het ophalen bij de receptie.” Oeps van wie, William? O, nee. Zegt Melissa dat is mijn e-reader. Die lag onder mijn kussen. We keren om en rijden meteen terug naar het appartement. Gelukkig waren we nog niet in Fremantle (30min rijden). De aardige mevrouw herkent me meteen en geeft de e-reader. Dat scheelt weer. We gaan weer op weg naar Fremantle.

Daar gaan we met de Fremantle tram. Een tour door Fremantle met een chauffeur die vertelt tijdens het rijden. Je verwacht een tram, maar het is gewoon een bus. We hebben een combinatie ticket gekocht om ook naar de Fremantle prison te gaan. Door het oponthoud moeten we naar een andere plek rijden om op te stappen. Dat is even zoeken. Het is erg druk en de parkeerplaatsen lijken helemaal vol. We stappen in de Tram en de chauffeur vertelt uitbundig over alle bezienswaardigheden. Het is niet helemaal te volgen, maar hij doet zijn best. Wij willen uitstappen bij de gevangenis en daar de tour doen. Als het goed is komt de Tram dan weer langs om ons terug te brengen naar het startpunt. De chauffeur zegt dat dat goed komt en dat hij om 15.00 uur er weer zal zijn.

Bij de gevangenis krijgen we een indrukwekkende tour. Janine is onze tourguide. Heel enthousiast maar heel serieus vertelt ze over het leven in de gevangenis. Deze is nog open geweest tot 1991. Onder erbarmelijke omstandigheden worden de gevangen vastgehouden. En in 1964 was daar zelfs nog de laatste ophanging van een gevangene. Toch toen de gevangenen naar de nieuwerwetse gevangenis werden overgeplaatst misten ze toch het strenge regime van de Fremantle gevangenis.

De gevangenen hadden echt niets. Ze gingen van hun cel naar de open plaats en weer terug naar hun cel. Ze hadden geen stromend water. Alleen twee emmers, de één voor water de ander was je toilet. Sommigen moesten met z’n tweeën op een cel en deelden dan dat ook nog eens. Je kreeg een goede indruk hoe het geweest moest zijn. Als we klaar zijn met de tour lopen we naar de uitgang en zowaar komt de Tram er precies aanrijden.

Terug bij de auto gaan we op zoek naar een restaurant om te eten. Het worden burgers, maar wel gezonde. Ja dat kan. De frietjes zijn van courgette, zoete aardappel en ook van aardappel. Het was heerlijk. Om dit gezonde te compenseren gaan we bij de San Churro chocolateria een heerlijk ongezond toetje eten.

Dan wordt het tijd om naar het vliegveld te gaan. Bij de auto kleden we om en maken weer een filmpje als we de sleutel afleveren. We zijn een half uur voordat de balie opengaat er al. We wachten voor de balie en zijn de tweede om in te checken. Dan gaan we meteen naar de douane. Het is super rustig. We worden goed gestudeerd en nagekeken. Bij de scan van de tassen is mijn tas weer de klos. Er zit een opener in zeggen ze. Ik weet van niets. Haal alles er maar uit. Opeens gaat er een lichtje branden. William heeft in Fremantle nog een souvenir voor Melanie gekocht. (Ze leest dit toch niet zegt ze zelf) Dat heeft hij in mijn rugzak gedaan. Dat is wat op de scan naar boven komt. Er wordt aan een superior gevraagd of het mee mag. Gelukkig mag het mee. Er zitten geen messen aan. Gelukkig.

Als de tas weer helemaal ingepakt is komt de volgende douane beambte ons tegemoet. We zijn random uitgekozen voor een explosieven test. En weer moet mijn tas open. Niet leeg gelukkig. Alle drie voor de laatste keer met de veger onderzocht. We moeten toch wel een heel crimineel hoofd hebben. Weer geslaagd en door naar de lounge. Daar is nog helemaal niemand en daar gaan we het verslag schrijven. Straks vliegen we terug en zal ik zondag nog een laatste verslag maken. Laterssssss.