Dag 27 De moeite waard

Vroeg op zoals gezegd, want een rit naar Hyden is minimaal 4 uur. Als je dan nog wat plas en koffie pauzes neemt ben je al gauw 5 uurtjes verder. We stappen 8.15 uur in de auto en laten ons ietwat gehorige huisje achter ons. Het was prima voor de nacht.

We rijden landinwaarts en dit zijn provinciale wegen door allerlei kleine dorpen. Zoals daar waren Collie, Williams en Kulin. Eerst rijden we nog door tussen de bomen, maar hoe verder we komen worden het meer graslanden met veel schapen. Het landschap is wel heuvelachtig, maar de wegen zijn kaarsrecht.

In Williams halen we onze eerste bak koffie. Dat is natuurlijk logisch. Even eruit na 1,5 uur koekje erbij en weer verder. We luisteren tijdens het rijden naar de radio, maar ongeveer elke 20 km moeten de radio weer zoeken om een zender te vinden. Ach dan ben je toch even lekker bezig. Soms vind de radio niet en genieten we gewoon zonder muziek van de mooie omgeving. In de eerste 130 km tot Williams hebben 6 auto’s gezien. Daarna werd het iets drukker, maar meer dan 20 op de volgende 130 km worden het er niet.

De tweede stop is in Kulin. We rijden door de hoofdstraat. We zoeken de benzinepomp en verwachten daar ook koffie te kunnen halen, maar voor we het weten zijn we er al bijna voorbij. De tank is een zelfservice station. Je vult in hoeveel dollar benzine je wilt tanken en dan stopt de tank als hij bij dat bedrag is aangekomen. Heel handig. De koffie moeten we een stukje terug voor rijden, wel 100 meter. De mevrouw achter de counter noteert heel serieus op een blaadje onze bestelling. 3 verschillende koffies is wel heel moeilijk te onthouden. Maar na 10 minuten hebben we de koffie en rijden door met ons broodje in de hand.

Het laatste stuk naar de eerste bezienswaardigheid. We moeten bij een gravelweg afslaan, maar dan zegt Tomtom dat we er al zijn. Dat is niet het geval, maar op de weg staat ook niets aangegeven. Normaal staan er altijd wel bruine wegwijzers. We kijken op de kaart op de telefoon die geen internet nodig heeft, want dat hebben we hier even niet. Het blijkt dat we 17 km op deze gravelweg moeten rijden en dan zouden we er moeten zijn. Dus daar gaan we. Stof achter ons aan en geen andere auto’s te bekennen. Helemaal uit het niets staat daar na 17 km opeens een bruin bordje en parkeren we de auto. We volgen de pijltjes en komen bij een mooie stukje gesteente. De regen heeft het uitgesleten en hierdoor komen er allerlei lagen gesteenten tevoorschijn. Na dit korte bezoek moeten we dezelfde gravelweg weer terug rijden en dan nog een stukje verder naar het hotel. Daar hebben we een 3 persoonskamer vandaag. We verwachten een heel primitief iets aangezien er geen foto’s en website is om een en ander te bekijken. Per e-mail heb ik geboekt op goed gelukt. Als we aankomen rijden is het vooral heel stil in het dorp. Het lijkt uitgestorven, maar de receptie van het hotel/motel is open. De man verwelkomt ons met een verhaaltje wat hij waarschijnlijk dertig keer per dag herhaald. Er is geen spelt tussen te krijgen. Het ziet er allemaal netjes uit dus het valt enorm mee. Zoals verwacht kunnen we hier niet koken, maar er is toch een restaurant waar we kunnen eten vanavond. Dus geen noodrantsoen nodig.

Op naar de volgende bijzondere plek waar we zo ver voor gereden zijn. Wave rock. Een rots in de vorm van een golf. We maken eerst een selfie om deze naar Ger in Nederland te sturen, want die viert zijn verjaardag vandaag. Dan lopen we de wandelroute en kijken onze ogen uit. Het is inmiddels helderder geworden en we kunnen ver kijken als we boven op de Hyden rock staan. Het eind van de route kunnen we de korte weg naar beneden nemen of de lange. De korte is stijl wordt erbij gemeld. We doen het gewoon. Over de rots lopen we stijl naar beneden. Aan het eind lijkt het alsof je naar beneden moet glijden. William doet dit, maar dat gaat wel hard. Er zijn er meer die dit gedaan hebben, want het is aardig weggesleten. Melissa en ik willen toch kijken of er een andere manier is. Gelukkig we kunnen ook wandelend. Dat doen wij dus.

Verderop is een rots genaamd Hippos Yawn. De volgende route die we volgen gaat daar heen. Het is een leuk wandelingetje langs de onderkant van de rots waar we net op stonden. De rots die lijkt op de mond van een Hippo is aan het eind van deze route. William wil dat Melissa en ik in de bek gaan staan. Hij zal dan een foto maken. Melissa wil graag dat dat met haar camera gebeurd. Na drie pogingen staan we erop. Dan lopen we weer naar de auto.

We hebben hier nu alles gezien en belopen, maar onderweg hier heen reden we langs een bord met nog een andere plek waar een bijzondere rots is. We rijden daar heen. Het is een rots waarin Aboriginals hebben geleefd. Er is ook nog een kleine wandeling door het bos. Hier zien we twee kangoeroes en proberen ze zo goed mogelijk te fotograferen. Ze zijn schuw en huppen weg.

Na deze wandeling rijden we naar het hotel. Daar gaan we om 18.00 uur eten. Bij de bar bestel je je gerecht en drinken. Je krijgt een bord met daarop een papieren bordje waar je vlees rauw op gelegd wordt. Dan ga je zelf naar de grill en bakt je eigen vlees. Als het klaar is ga je naar het lopend buffet met groentes, aardappelen, pasta, brood, rijst en nog veel meer. Je vult je bord en gaat lekker eten. Heel grappig en apart om mee te maken. Na het eten mag je ook nog een bakkie thee of koffie nemen. Het was erg lekker. Na het eten weer terug naar de kamer. Het hotel is voorzien van zwembad, boules baan en gezellige huiskamer. Gek dat je dit op internet helemaal niet kan vinden.

Morgen weer terug naar Perth rijden en daar nog wat ontdekken.

PS. We hebben inmiddels een groot deel van het geld terug, maar door de koerswisseling zijn we bijna 250 euro kwijt. Daar zijn we nu nog mee bezig om het terug te halen.