Dag 4 Vroeg op en dooooooor

Om 4.42 uur worden we wakker gemaakt door een aantal luid sprekende barbezoekers. Gelukkig maar 18 minuten voordat de wekker gaat, want we moeten naar het vliegveld om naar Christchurch te vliegen. Even douchen, broodjes maken en de laatste dingen in de koffer proppen en we kunnen weer op pad. Het vliegveld is een kwartiertje rijden, dus we zijn er zo. Zelf om 5.30 uur is het een drukke bedoening in Sydney. De huurauto moet eigenlijk weer vol getankt worden ingeleverd, maar we komen vreemd genoeg geen tankstations tegen. Al met al hebben we misschien 50 km gereden, dus het valt niet zo op op de teller dat er wat uit is. We hopen dat ze het niet ontdekken. Anders zal het hooguit een paar dollar zijn.
Op het vliegveld inchecken en door de douane. Blijkbaar is er een storing waardoor de koffers niet op de bagage naar het vliegtuig doorgevoerd worden, dus als we weglopen staan onze koffers nog bij de incheckbalie. Duimen dat ze op tijd het systeem weer aan de gang hebben.

ps. De foto's komen nog. Het uploaden lukt hier niet.
Dan de douane. Ook weer een bijzondere bezigheid. Natuurlijk wordt Melissa weer extra door de mangel gehaald. Wat zou dat toch zijn. Na een vriendelijke knik mag ze weer door.
Bij de McCafé een bakkie gehaald en lopen naar de wachtruimte om te wachten tot we mogen instappen. Het valt op dat het vliegtuig er pas komt aanrijden als wij (7.00) de wachtruimte binnenlopen. Ook het nieuwe personeel zit in de wachtruimte. Vreemd want om 7.50 uur zouden we al moeten opstijgen. Dit gaan we dus niet redden. Kortom 8.50 uur gaan we de lucht in.
Eenmaal in Christchurch lopen we vrij snel door de paspoort controle om vervolgens op de koffers te wachten. Deze komen ook best snel. Nog 1 stap te gaan en dan zijn we weer goedgekeurd om verder te gaan. Maar als je naar Australië of Nieuw-Zeeland gaat moet een formulier invullen en daar gaat het dus elke keer “fout”. Melissa heeft namelijk allergie pillen bij zich en die moet je daarop invullen. Hierdoor komen we elke keer in de “verkeerde” rij terecht. Weer extra controle en door het X-ray apparaat. Maar gek genoeg is William zijn koffer de koffer die ze eruit halen. Er zit iets onherkenbaars in volgens de douane mevrouw. Maar ze kan het niet vinden. We mogen weer door na een half uur wachten.
Buiten lopen we naar de taxi waar een nogal terughoudende meneer onze koffers inlaadt en naar het motel brengt. Door de vertraging moeten we opschieten om onze attractie van vandaag nog te kunnen doen. We wandelen ongeveer 20 minuten naar de stad alwaar een historische tram als een hop-on hop-off toer rijd. Omdat Cindy de kaartjes van een kortingssite heeft gekocht moeten we even zoeken waar we de voucher kunnen inwisselen. Bij de VVV geven ze heel aardig een tip. Deze werkt, want we gaan gewoon in de tram en de conducteur laat ons bij het inwisselpunt uitstappen om vervolgens weer in te stappen. Hij laat de tram gewoon even staan tot we weer terug zijn. “Doeslief “is hier heel normaal. In de tram wordt door de machinist de hele weg verteld over de stad en de gebouwen. Over de aardbevingen en de gevolgen hiervan. Erg interessant met hier en daar een grapje.
Omdat Melissa in twee dagen tijd uit twee broeken is gescheurd zijn we tegelijkertijd ook op zoek naar een winkel om nieuwe te kopen. We stappen tussendoor uit en vinden een H&M. Toen wij 3 jaar geleden precies op deze plek waren was het hier nog een bouwput. Nu zijn er vele mooie en nieuwe winkels. Na een half uur heeft Melissa 2 broeken gevonden en kunnen we door met de tour. Er is jammer genoeg nu al 16.15 uur en als we in de tram stappen blijkt dat deze aan zijn laatste ronde bezig is. We kunnen ons rondje niet afmaken. Het laatste deel is wel heel gezellig, want we zijn de bijna de enige in de tram en de machinist kletst gezellig met ons terwijl het de tour doet.
In de stad crossen ons om de haverklap elektrische stepjes voorbij. Maar ze staan ook midden op de voetpaden. Je kan hier met een app een stepje huren en gebruiken en stoppen waar je maar wilt. Als je een stuk moet lopen is het best handig.
Na de toer gaan we nog op zoek naar een monument dat we 3 jaar geleden niet konden vinden. Het zijn 185 witte stoelen die ter nagedachtenis voor de overledenen van de eerste aardbeving in Christchurch. Midden in de stad een klein grasveldje met 185 verschillende wit geschilderde stoelen. Indrukwekkend.
Tijd om te eten, want het wordt al donker. Melanie had een pizzeria uitgezocht, maar daar kon je niet lekker zitten. Een andere zoeken en we lopen er heen. Om 17.00 uur is het al donker en we mogen tot 18.30 uur de tafel gebruiken. We weten zeker dat we dat gaan redden. Heerlijk verse steenoven gebakken pizza. Na de pizza lopen we 20 minuten naar het motel. Melanie en Cindy gaan nog door naar de supermarkt om proviand voor de volgende dag te halen. De taxi komt ons om 7.15 uur ophalen om naar het treinstation te brengen. Weer een vroegertje.