In the middle of niks

Even wifi onderweg bij een locatie van vandaag 08-08. Het verslag van gisteren. We weten niet of we vanavond wifi hebben aangezien we in hetzelfde gebied blijven en in hetzelfde verblijf slapen.

Gisteren hebben we 120 km over een hobbelbobbelweg gereden. Vandaag is ons volgende logeer adres ongeveer 350 km verder. Daarom besluiten we niet nog een keer een 4WD weg te doen van maar 10 km heen en terug, maar een weg van 37 km die ook voor 2WD toegankelijk is. Dat lijkt makkelijker. Vanmorgen dus op pad na een prima nacht. Als we na 60 km de gravelweg oprijden denken we dat dit wel goed te doen is. Er zitten geen ribbels en geulen in zoals gisteren. Het rijdt wel goed. Helaas duurt dit maar 10 km, want dan begint hetzelfde gehobbel als gisteren. Er rijdt een klein campertje voor ons met een snelheid van 25 km/uur. Dat zag er niet zo lekker uit. Waarschijnlijk zijn ze terug gegaan, want we hebben ze niet meer gezien. Na een uur rijden op de hobbelbobbelweg komen we bij het begin van de wandeltocht. Het moet een twee uurs wandeling zijn van ongeveer 1 km heen en 1 km terug. Eerst komen we bij een strandje waar je mag zwemmen. Dit is het water waar de waterval in terecht komt. Net als de waterval van gister is hier ook weer maar een heel klein straaltje te zien in dit seizoen. Dat kan niet de goede route zijn. We gaan de andere kant op. Daar begint een steile klim naar de oorsprong van een waterval. Met de wandeling/beklimming van gisteren nog in de benen is het best zwaar. Na een tijdje zit de cadans er weer in en gaat het lekker. Als we boven komen is het net een oase uit een boekje. Rotsen, palmpjes en een beekjes met water. Als je in het onderste bassin zwemt kan je op de rand van de waterval hangen. We gaan even met onze voeten in het water en genieten van het uitzicht. Dan lopen we weer naar beneden. Vanaf hier gaan we richting ons nieuwe onderkomen. Eerst weer terug over de hobbelbobbelweg.
Onderweg proberen we meerdere keren of onze telefoons alweer bereik hebben. Geen bereik onderweg. Onderweg stoppen we bij een road house om even een bakkie koffie te halen en onze boterhammen te nuttigen. In Pine Creek ongeveer halverwege willen we even kijken of er iets te beleven valt. We zien op de borden dat er markt is. Dat is altijd leuk. In het dorpje aangekomen blijkt de markt te bestaan uit 4 kramen met tasje, kleding, boeken, jam, honing en dat was het. Je kon er ook naar een mijn museum en dat was het ongeveer. We zijn weer verder gegaan, nadat we voor de zekerheid nog even getankt hebben. Vanaf de aankomst hadden we nog niet getankt en toch al 840 km gereden. 90 liter diesel gaat er maar liefst in de tank (138 max.).
De weg is veel van hetzelfde, bomen, stenen, gedoofde branden en termieten heuvels. Wel meer bochten dan de weg tussen Darwin en Jabiru. In Adelaide River hebben we opeens weer ontvangst met de telefoons. Ook dit is van korte duur, want het bereik is niet langer dan 10 km. Eenmaal bij ons verblijf aangekomen worden we ontvangen door een oude meneer. De cabin is wel ok. Maar nog steeds geen bereik. De receptie ziet er oud uit. Later zien we ook dat het bedrijf te koop staat wegens pensioen van de eigenaar. Dat zal ook wel de rede zijn dat er niet zo veel nieuw meer is.
We gaan nog even naar de termieten heuvels die hier in het National park Litchfield staan. De termieten heuvels zijn groter dan die we onderweg hebben gezien. De grootste is ongeveer 5 meter hoog en 50 jaar oud. Bijzonder om te zien dat er een veld is van wel 3 voetbalvelden groot met alleen maar termieten heuvels.
Hiervandaan gaan we naar het dorp Batchelor om wat boodschappen te doen en te eten, want koken kunnen we ook hier weer niet. In de Rum Jungle tavern bestellen we wat te drinken. William wil een biertje, maar er zijn er zoveel dat Cindy nog even in het Nederlands vraagt wat hij wil. Het meisje achter de bar roept. Hé Nederlanders! Hoe is het mogelijk. Het dorp heeft 8 straten en er werkt een Nederlandse uit Barendrecht. Ik heb haar naam niet gevraagd. Maar ze was op working holiday van nu al 1,5 jaar. Grappig. Gewoon lekker in het Nederlands bestellen. Omdat we te vroeg zijn voor het diner, moeten we pizza eten. Wat rot! Ze zijn heerlijk. Het toetje delen we om te proberen. Het is goed gekeurd. Morgen moeten we hier toch weer eten, want er is niets anders.
Bij terugkomst bij onze cabin gaan we om de wifi code vragen. De eigenaar wil zelf het paswoord invullen, want we mogen niet van alles downloaden. Dat willen ook helemaal niet, maar het is niet handig. De laptop is nu namelijk niet ingeschakeld en aangesloten.
We voelen ons wel wat onthand, want we willen ook naar Nederland bellen omdat Ger jarig is.