Spectaculaire wandeling

Laatste dagje Blue Mountains met een mooie wandeling in het vooruitzicht. Als we wakker worden zien we Fiji hun eerste gouden medaille ooit winnen op de Olympische spelen bij het rugby. Na deze wedstrijd gaan we onderweg naar Wentworth falls. Hier is een wandeling the National pass. Een wandeling die in 1906 in het klif is gehouwen met de hand.
Op de omschrijving staat dat de wandeling ongeveer 4,5 km is en langs meerdere watervallen gaat. De watervallen klopte de afstand niet, maar evenzogoed was het de moeite waard. Het is weer een track met veel trappen en treden. Als eerst komen we bij Wentworth fall zelf aan de oorsprong. Je weet dan nog niet dat je later in de wandeling de hele waterval van onderaf krijgt te zien.
We lopen over een richel in de berg van een meter breed. Aan de rechterkant zit een afgrond van een paar honderd meter waar de waterval afvalt. William heeft niet gekeken, maar is er wel langs gelopen. Langzaam komen we steeds verder in het dal en onderweg waarschuwt een dame ons dat het beneden glad is. Het heeft vannacht ook gevroren en een gewaarschuwd mens telt voor twee. William zijn rug is ook nog niet in beste conditie, dus we doen extra voorzichtig. Eenmaal beneden zien we een mooie waterval met ijspegels aan de wanden van de berg en keien die ijsvorming hebben op de bovenkant. Prachtig om te zien. Bij de oversteek van de stroom worden we nogmaals gewaarschuwd door een meneer. En inderdaad het is net een ijsbaan. Gelukkig is het maar 5 meter en kunnen we er schuifelend overheen. Daarna is het pad weer goed begaanbaar. Als we net aan de overkant zijn komt er een reddingshelikopter aanvliegen. Hij blijft vlak boven de kloof hangen waar wij wandelen. We kunnen mensen zien kijken, maar verder gebeurd er niets. Er was misschien een inspectie of er was een wandelaar in nood, maar wij konden niets zien verder. Na 4,5 km zijn we er dus nog niet. We hebben onderweg wel een stuk of 6 á 7 watervallen gezien. Verschillende vormen, hoogtes en hoeveelheid water. We moeten nu op een ander pad verder vandaar waarschijnlijk dat de afstand niet klopt. Grappig want je moet toch verder anders zou je in het bos eindigen. Er is nog een beklimming van een kilometer met natuurlijk weer tredes van steen, hout en metaal. Een zware beproeving als je denkt dat je er eigenlijk al was en pijn in je rug hebt. We weten dat we daar wel een lekker koppie koffie kunnen halen, dus dat geeft wat extra motivatie. We lassen meteen de lunch in en rusten uit voor het laatste stukje terug naar de auto. Dat is nog 20 min over een recht pad.
Rond 13.30 uur zijn we terug bij de auto en gaan we nog een andere waterval opzoeken. Deze waterval is ook wel heel bijzonder, want hij begint bovenaan berg en gaat dan over een afstand van 400 meter maar 40 meter naar beneden, daarna valt jij pas 60 meter steil naar beneden. Je loopt langs de val naar beneden en dan opeens stopt het pad (met een hekwerk) en zie je de vallei.
Het muntje is op en we gaan terug naar Katoomba. We halen toch nog een keer een magnetron maaltijd. William zijn rug is aan rust toe en als we uiteten gaan, moeten we toch weer de hort op. We willen alleen nog even naar Echo point (200 meter) lopen om de zonsondergang daar te zien en the Three Sisters in het donker te bewonderen. Dat schijnt ook erg mooi te zijn.
Bij het opmaken van het kasboek van vandaag blijkt dat de rekening van dit motel toch is geint. Jammer maar niet meer dan terecht. Het had wel leuk geweest.
Morgen komt er geen verslag. We gaan de hele dag naar Sydney en moeten om 18.00 uur naar het vliegveld. Zondag zullen we, als we niet te moe zijn, het laatste verslag schrijven en posten.